عروج تا خدا

  ای کاش مهد کودکم، مهد آشنایی با تو بود. کاشکی در کلاس اول دبستان، آموزگارم، الفبای عشق تو را برایم هجّی می کرد و نام زیبایت و را سرمشق دفترچه ی تکلیفم قرار میداد. در دوره راهنمایی، هیچکس مرا به خیمه ی سبز تو راهنمایی نکرد. در سالهای دبیرستان، کسی مرا با تو – که مدیر عالم امکان هستی-  پیوند نزد. در کتاب جغرافی ما، صحبتی از ” ذی طوی“ و ” رضوی“ نبود. در کلاس تاریخ، کسی مرا با تاریخ غیبت، غریبی و تنهایی تو آشنا نساخت. در درس دینی، به ما نگفتند ” باب الله“ و ”دیان الله“ حق تویی. دریغ که در کلاس ادبیات، آداب ادب ورزی به ساحت قُدس تو را گوشزد نکردند! افسوس که در کلاس نقاشی، چهره ی مهربان تو را برایم به تصویر نکشیدند! چرا موضوع انشا ما، به جای ” علم بهتر است یا ثروت“، از تو و از ظهور تو و روش های جلب رضایت تو نبود؟! وگر نه بی تو، نه علم خوب است و نه ثروت؟ کاش در کنار زبان بیگانه، زبان گفت و گو با تو را نیز – که آشنا ترین و دیرین ترین مونس فطرت های بشر است-  به ما می آموختند! ای کاش – وقتی برای آموختن یک زبان خارجی به زحمت می افتادم-  به من می گفتند: او تمامی زبان ها و گویش ها و لهجه ها ... و حتی زبان پرندگان را میداند و میشناسد. قطب شمال و جنوب جغرافیایی و قطب مثبت و منفی آهن ربا و خواص آنها را شناختم؛ اما ندانستم که قطب عالم امکان، تو هستی و چرا تو را به این صفت می نامند: ”السلام علیک یا قطب العالم“ با مثبت بی نهایت و منفی بی نهایت در ریاضیات آشنا شدم. آن زمان کسی از این مفاهیم، برایم مصداق عینی ترسیم نکرد. بعدها متوجه شدم که شما خاندان، اصل و منشاء همه ی زیبایی ها و سرچشمه ی تمام خوبی ها و معدن همه ی خیرات عالم هستید و بر عکس، دشمنان شما منشاء هرچه ظلمت، رذالت، دنائت و پلیدی در عالم هستند. در زنگ شیمی – وقتی سخن از چرخش الکترون ها به دور هسته اتم به میان می آمد-  اشارتی کافی بود تا من بفهمم تمام عالم هستی و ماسوی الله به گرد وجود شریف تو می چرخند. ای کاش در کنار انواع و اقسام فرمول های پیچیده ی ریاضی، فیزیک و شیمی، فرمول ساده ی ارتباط با تو را نیز به من یاد می دادند. ی,اندیشه, دقدقه, افسوس, مولا ابا صالح ...ادامه مطلب